Mieszkanie z właścicielem mieszkania.

Była to pani 50+, a ja, wówczas młoda studentka lat 19, nie miałam jeszcze doświadczenia w wynajmie i zdecydowałam się na mieszkanie z właścicielką. Na początku było świetnie, miła staruszka. Nie przyprowadzałam żadnych gości - ściany były cienkie, nie chciałam, żeby słuchała rozmów, toteż zawsze wychodziłam - więc była bardzo serdeczna, pewnie byłam lokatorką idealną (wiecie, taką, co jej prawie nie ma). Ale... no właśnie. Była serdeczna aż za bardzo. Wchodziła do pokoju o losowych godzinach, także pod moją nieobecność. Podlewała kwiaty, których nastawiała mi na parapecie. Mówiłam jej, że mogę robić to sama - ale po prostu się nie zgodziła, twierdząc, że każdy ma inną porę podlewania. Przymknęłam na to oko, ale już wtedy nie podobało mi się, że wchodzi mi do pokoju. A swoją drogą, dowiedziałam się o tym w momencie, gdy wróciłam kiedyś do mieszkania, nie korzystając z kodu w domofonie, więc nie zadzwonił i nie uprzedził jej, że wejdę.
Dobrze, to jeszcze nic takiego. Ale potrafiła wejść mi o 21 bez pukania (lub z pukaniem, ale bez poczekania na odpowiedź) i zacząć mnie zagadywać o różne rzeczy, raz nawet wtedy, gdy byłam w staniku (zignorowała fakt, że jestem półnaga i mówiła o jakichś tam sprawach).

Była pedantką. Każdy kubek, wazonik, talerzyk, cokolwiek, co stawiała na jakiejkolwiek powierzchni, MUSIAŁ leżeć na ręczniku jednorazowym. Kiedy przychodziłam do kuchni i stawiałam pusty kubek, czekając, aż zagotuje się woda na herbatę, potrafiła podnieść go i podłożyć mi pod niego ręcznik jednorazowy.

Po mojej kąpieli raz weszła do łazienki i mnie woła. Ja przerażona, że coś zostawiłam - staram się zawsze sprzątać łazienkę po korzystaniu, nie zostawiam włosów, ubrań itd. - a ona do mnie: "wannę po kąpieli musisz wytrzeć do sucha, bo się robią zacieki, zlew tak samo".
Naprawdę? Czy ktoś z Was wyciera wannę/zlew po używaniu?

Oprócz tego pani właścicielka prowokowała niezręczne sytuacje. Kiedyś w czasie sesji piłam bardzo dużo herbaty i to prawda, poszłam do toalety dwa/trzy razy w przeciągu może godziny.
Po chwili - puk, puk - pani wchodzi i zwraca się do mnie z pytaniem:
"Bożenko (imię robocze), czy masz biegunkę? Chcesz tabletkę?"

Ja wiem, że chciała być miła. Tym bardziej trudno było mi jej powiedzieć, że nie chcę, aby się mną tak interesowała. Jednak trzeba było widzieć wtedy moją minę!

Z tą panią zazwyczaj było właśnie tak - poświęcała mi za dużo uwagi. Czułam się, jakbym mieszkała u mamy, a przecież wyjechałam po to, by być niezależna. Jeśli nie wróciłam na noc do domu, pani wypytywała rano, gdzie byłam, i kazała się informować o wszystkich nieobecnościach. Powiedziałam jej, że nie ma takiej potrzeby i że nie powinna się martwić, o ile nie zniknę na tydzień, ale nie trafiały do niej takie argumenty. Chciała wiedzieć o każdym moim wyjeździe lub wyjściu na noc i już.

Wiedziała, kiedy zaczynam zajęcia i kiedy kończę, brr! Notowała sobie albo zapamiętała, nie wiem. Gdy raz odwołano zajęcia na 8 i mogłam wstać 1,5 godziny później, o szóstej trzydzieści pani przyszła do mojego pokoju; obudziłam się z jej twarzą nad moją. "Bożenko, czy nie zaspałaś?".
Cóż... wyniosłam się stamtąd po trzech miesiącach i od tamtego czasu już nigdy nie brałam mieszkań z właścicielami.

Nadesłane na: https://www.facebook.com/ch.wspollokatorzy/